بیابان بود ، گرما و تشنگی و سختی راه؛ امام ع عزیمت کردند به سوی کرب و بلا.

کاروانیان به دنبال امام ع راهی شدند، جز او چیزی نمی¬دیدند و جز رضای او در جستجوی چیزی نبودند، می¬دانستند رضای او رضایت

پروردگار است، تمام سلولهای بدنشان رفته رفته از نور پر می¬شد، احساس می-کردند هر چقدر پیش می¬روند سبک بال¬تر می¬شوند، انگار

دستی مهربان رجس­ها و ناجوریها را از وجودشان می¬شست و پاک می¬کرد.

خیمه ها برپا شده بود، کاروانیان چشم به امامشان داشتند؛ سعی­شان بر این بود که امیال ایشان را رصد کنند، نَفس­­شان داشت رنگ می¬باخت

و آنچه رفته رفته پررنگ می¬شد، امام بود.

اگر به این صحنه از دور نظاره می‌کردی نوری آسمانی را می دیدی که کاروانیان را در برگرفته، چون مادری نوزادش را!

کاروانیان غرق در آن نور بودند، نور در وجودشان رخنه کرده بود، دیگر خودشان نبودند، نور رنگ و خاصیت به وجودشان تزریق می‌کرد،

کاروانیان «فهو علی نور من ربه» شده بودند.

نور دلها را آرام و مطمئن ساخته بود. نور، دلهره را از قلبها زدوده بود. نور یاوران حسین ص را نصرت نموده بود تا برای حسین زندگی کنند و در

حالی بال بگشایند و به وصال برسند که حسینی شده‌اند.