بیتابیِ آب را در شبِ مهتاب دیده¬ای؟!

از هَروَله دریا در لیالیِ اَ ضحی ذِکری شنیده ای؟

میدانی چرا اینهمه سال آب تشنه دستانِ پرتوانِ عباس است؟

تشنه واپسین دیدار او با مظهرِ کوثر، با مادر آبها؟

 عباس، قمرُالحسین بود و گِردِ شمسِ مولایش حسین میگردید.

 او تشنهِ وصال بود و نه تشنه آب… روزی که علقمه در عظمتِ دستان سقا گم شد، به اذن مادر آبها لیاقت برادری حسین یافت؛ و این پایان

همه عطشها بود.

 از همان روز که ابالفضل فرزندِ زهرا شد، آب تشنه عباس است و دریاهای عالم هر شب که ماه کامل میشود با یاد او هَروَله میکنند.