بانو، بر فرازی ایستاده و نظاره‌گر نور مادر (س) در آسمان بود.

به سوی زمین نگریست، اصحاب تاریکی احاطه‌شان نموده بودند.

دوباره رو به سوی نور مادر س نمود.

وا امّاه؛

 آنچه مقابل دیدگان است قابل باور نیست! آیا  این ها امت رسول الله (ص) هستند؟!

چه شده که امام و مقتدایشان را به جا نمی‌آورند؟

زهر کفر، وجودشان را مسموم؛ و حرام، کور و کرشان نموده است!

اما چه باک مادر جان ! که این حَصر در پیشگاه نگاه شماست!

 چه باک از آنچه در زمین روی خواهد داد، وقتی شما مُستقبِلِ پرکشیدگان ، خواهید بود!

چه باک از زخم و اسارت و شهادت، آن زمان که خریدار این همه، شما باشید! چه باک؟؟؟

نسیم دلتنگ غروب، وزیدن گرفت!

از تپه پایین رفت، صلابت پدر در گامهایش موج میزد!!!