انگار کسی صدا میزد او را!

قلبش با تمام توان می‌طپید! دیگر یارای ماندن نداشت! حالی عجیب بر وجودش مستولی گشته که تاب و قرار از او ربوده بود.

حس می­کرد نوری برایش آغوش گشوده و می‌خواهد او را به سویی ببرد.

همان دم که قصد نمود و مهیّای سفر گشت، از زمین و زمان کنده شد!

چون قاصدکی که با نسیمی آرام کنده شده و به سوی آسمان  کشیده می‌شد!

همه‌ی وجودش، تمنّای رسیدن به حسین فاطمه (س) بود

السلام علیک یا ابا عبدالله!