ظلمت شب رفته رفته می‌آمد تا جای روز را بگیرد. اما در دل «حربن یزید ریاحی» ماجرایی بالعکس درحال وقوع بود.

در کنار آتش ایستاده به خیمه¬گاه می‌نگریست.

حالش را نمی‌فهمید! ملتهب بود!

انگار نوری از خیمه‌گاه ساطع می‌شد و قلبش را چنگ می‌زد!

و متعجب به خود گفت: چه کردی؟

«کلاه‌خود» از سر برداشت!

صدای جرقه‌های آتش اورا به خود آورد!

او بین بهشت و جهنم، مانده بود؟ دلش گواهی می‌داد فرزند فاطمه س حق است!

ولی روی جبران نداشت!

چگونه می‌توانست به یاوران حسین ص بپیوندد؟

دوباره نگاهش به روبرو چرخید! نور امام ع دلش را نرم کرده بود.

باید از حق دفاع می‌کرد، باید رها از گذشته‌اش به توبه‌گاه حسین ص پای می‌گذاشت و طلب استغفار می‌نمود و برای جبران، در راه دفاع از

امامش، جان تقدیم می‌کرد.